"School today, school tomorrow, school forever" 1 z 2

Jako że za parę dni już szkoła dostanie rolę główną w naszych najgorszych koszmarach sennych, chciałabym podzielić się z Wami moimi obawami i oczekiwaniami co do gimnazjum, bo jak można wywnioskować po moim wieku, już za parę dni czekają na mnie nowi nauczyciele, koledzy, a także nowe otoczenie.
Jest to pierwsza część "przed". Następną planuję napisać w trakcie pierwszego tygodnia szkoły. Więc już zapraszam do czytania tej i następnej części!

Główną moją obawą dotyczącą pójścia do nowej szkoły jest akceptacja przez środowisko. W szóstej klasie miałam małe nieprzyjemności. Wiązały się one z tym, że połowa mojej klasy nie wiedziała, jak zachować się w moim towarzystwie. Ludzie, którzy mnie tak naprawdę nie znali sądzili, że jestem osobą "sztywną", bez poczucia humoru i mocno trzymającą się zasad religijnych, co dla mnie było kompletną bujdą, ponieważ jest zupełnie na odwrót.
Więc chciałabym, żeby nowi znajomi nie stwierdzili na początku, że jeśli nie śmieję się z czyjegoś nieszczęścia, to jestem sztywna i niewarta ich uwagi.
Drugą moją obawą jest dręczenie, wszelkiego typu hejty. Jestem osobą, która zazwyczaj stara się nie brać do serca obelg, ale, powiedzmy szczerze, że niejednokrotnie oszukujemy samego siebie mówiąc, że nas to nic nie obchodzi.
Chciałabym, żeby starsi uczniowie nie wywyższali się; nie traktowali nas jak jakieś paskudztwa i nie śmiali się za naszymi plecami, kiedy trafimy do złej klasy lub poprosimy o pomoc.
Kocenie też musi znać swoje umiary, bo jeśli ktoś chce popisać ci całą twarz wodoodpornym markerem to nie jest okay. Nie mam nic przeciwko pisaniu na rękach męskich narządów płciowych (XD).
Chciałabym mieć też w miarę porządną klasę, która jako tako trzyma się ze sobą. Coś, czego nienawidzę to obgadywanie za plecami. Wolę przyjąć prosto w twarz to, że ktoś mnie nie lubi i zawrzeć sojusz z taką osobą niż mówić do niej nie wiadomo co, a ona potem za naszymi plecami mówi, jak bardzo nas nienawidzi.

I to są chyba główne moje obawy. Istnieją jeszcze takie jak trafienie do złej klasy, "nieprzyjemności" z ludźmi z liceum, które jest połączone z naszym gimnazjum lub po prostu najzwyklejsza obawa, że coś pójdzie nie tak.
Jak już pisałam w poprzednich postach, nie stresuję się jakoś bardzo i jestem pozytywnie nastawiona. Może to dlatego, że zostało jeszcze wiele dni, może dlatego, że czuję, że mam przy sobie osoby, które są dla mnie najważniejsze, a może to też dlatego, że mój zapas stresu wyczerpał się na początku maja?
Uważam, że niepotrzebnie stresujemy się dodatkowo tym, co mówią nam znajomi, rodzice lub rodzeństwo. Tak więc ja staram się odrzucić gdzieś w bok opowiastki mojego starszego brata i za bardzo nie brać do serca tego, co mówią moi rodzice, którzy powtarzają, że na każdym kroku czekają na mnie z siekierą :)
W każdym razie jestem zmotywowana do działania i mam plan, jak być sobą. Najważniejsze to być uśmiechniętym i towarzyskim, a reszta jakoś się ułoży.

A jak wyglądał Twój pierwszy dzień w gimnazjum?
Czym stresujesz/ stresowałaś się idąc do nowej szkoły?
Czy Twoje obawy spełniły się lub Twoja szkoła okazała się kompletnie inna niż opisywali ci to znajomi/rodzeństwo/rodzice? 

A przeglądając WeHeartIt w poszukiwaniu natchnienia na ozdabianie zeszytów znalazłam to zdjęcie :)